Oszustwo kosztuje

http://www.google.pl/imgres?q=k%C5%82amstwo&hl=pl&client=firefox-a&hs=QiI&sa=X&rls=org.mozilla:pl:official&biw=1366&bih=675&tbm=isch&prmd=imvns&tbnid=P9t83MmO3OhXYM:&imgrefurl=http://nicalbonic.blox.pl/2009/04/SLODKIE-KLAMSTWO-czyli-GORZKA-PRAWDA.html&docid=85ItxK1z2XOrVM&imgurl=http://nicalbonic.blox.pl/resource/prawda.jpg&w=350&h=262&ei=C3OmTtblIdD3sgb95vzvDQ&zoom=1

Piszę ten krótki tekścik nie wierząc, że jest to coś odkrywczego. Bardziej fascynującego. Przedmiotem wpisu jest kłamstwo, z jednej, bowiem strony jest czymś nagannym, kiedy jest zdemaskowane, kiedy natomiast nie jest zdemaskowane jest przejawem sprytu autora tego zabiegu. Czy jest, więc tak że kultura, coraz bardziej indywidualistyczna, premiuje skuteczność nie koniecznie moralność? To ciekawa kwestia, ale nie to chciałem napisać. Kłamstwo jest oszustwem, objawem nie przystosowania się społecznego do panujących norm, ale też pokazuje, jeśli skuteczne, inteligencję i spryt. Jest też kosztowne poznawczo, trzeba pamiętać, bowiem o wszystkich faktach, datach, osobach którym daną wersję kłamstwa się powiedziało. Kłamanie niesie za sobą też koszt emocjonalny, napięcie i stres związany ze zdemaskowaniem. Może przynosić również powód do odczuwania dumy, zadowolenia siebie - reguluje, więc emocje jak alkohol, narkotyki, seks. Tak jak one może również być przyczyną uzależnienia. Kłamstwo i umiejętność jego popełniania niesie za sobą korzyści i koszty a jednym z ciekawszych rozwiązań gdzie je, na co dzień wykorzystujemy jest autoprezentacja. Kosztowne jest jednak tworzenie swojego wizerunku od nowa jak czynił to Konrad Zdzierak, polak skazany w USA za serię napadów, gdzie najdziwniejsze było to, że potrafił on świetnie przebierać się co skutkowało trudnościami w jego schwytaniu. Jako biały młody mężczyzna potrafił udawać staruszków, czy też świadkowie twierdzili, że był czarnoskóry (Żak, 2011). W każdym razie było to trudne, łatwiej i mniej kosztownie przychodzi nam manipulowanie swoim wizerunkiem, który raczej jest prawdziwy niż fałszywy (Leary, 2004; Szmajke, 1998), natomiast możemy przemilczeć to co niewygodne i rozreklamować to co wygodne w naszym wizerunku. Czyli jeśli stać cię na kłamstwo to musisz dysponować dużym poziomem ogólnie określanej inteligencji (także społecznej), jeśli nie to łatwiejsze jest zarządzanie swoim wizerunkiem, czyli autoprezentacja.