Etyka i patologie polskiego środowiska naukowego

Józef Wieczorek jest autorem bardzo ciekawej publikacji pt Etyka i patologie polskiego środowiska akademickiego. Jest to darmowa publikacja opisująca przypadki nieuczciwości naukowców oraz przypadki opieszałego działania władz uczelni. podkreślić należy, że czasem opieszałość jest wynikiem złej woli jak sugeruje to Wieczorek a czasem są to względy formalno - prawne. Faktem w każdym razie jest to, że czytając tę publikację można spędzić na tym noc co i mi się przydarzyło. Poniżej link do darmowej publikacji powyższego autora. Miłej lektury.

http://nfaetyka.files.wordpress.com/2010/12/nfa-etyka-i-patologie.pdf

Ciąg dalszy informacji o różnych "grzeszkach" psychologii. Na stronie www.tomaszwitkowski.pl znajduje się artykuł wydany w czasopiśmie tematy z szewskiej. można przeczytać w nim o ciekawych prowokacjach psychologicznych, w tym prowokacji samego autora. Co prawda prowokacja Tomasza Witkowskiego wpisuje się w historię prowokacji psychologicznych jednak z całym szacunkiem dla autora jest znacznie mniejszego zasięgu. Ważkości prowokacji opisanej także w książce obniża rodzaj czasopisma do którego była ona skierowana (patrz poprzedni post). Charaktery to nie czasopismo naukowe o zasięgu międzynarodowym, czy choćby krajowym. Pomimo znakomitości które podpisują się jako redaktorzy naukowi jest to czasopismu popularnonaukowe. Znacznie ciekawsza byłaby prowokacja odnosząca się do czasopism naukowych polskich lub zagranicznych. Dużo większą wartość dodaną do nauki polskiej czy międzynarodowej ma prowokacja odnosząca się do recenzentów czasopism naukowych. Jest wtedy sens w "kruszeniu kopii" o taką sprawę. Cenne w tym wszystkim są uwagi autora o problemie i technice prowokacji opisywane w artykule, którego link znajduje się poniżej.


http://www.tomaszwitkowski.pl/attachments/File/Prowokator_czy_prowokowany_2.pdf

Psychologia zakazana

     Drodzy czytelnicy mojego zaniedbanego bloga. Przepraszam za lenistwo ale nawał pracy nie pozwala mi angażować się w publikowanie postów tak często jakbym chciał. Bardziej konstruktywne zatem będzie jeśli podzielę się tym co czytam w chwili obecnej.
     Otóż dość świeża sprawa  Didericka Stapla, profesora Holenderskiego, psychologa społecznego i zdolnego oszusta w wymienionych powyżej dziedzinach. Osoba ta zamiast jak pszczułka ciężko pracować nad badaniami własnymi zajmowała się fabrykowaniem baz danych / eksperymentów i przelewaniem na papier bujnych opowieści o wykonanych badaniach. Stapel był (bo mam nadzieję że to koniec jego kariery naukowca a przynajmniej bodziec do rozpoczęcia jej ponownie od początku) bardzo płodnym naukowcem i uznawanym za niekwestionowany autorytet. Tak naprawdę był raczej, jeśli trzymać się metafory ulu, trutniem. Nie będę się nad nim „znęcał lingwistycznie”, jego sprawa była raczej bodźcem do czytania. W ręce moje wpadła książka dość osobliwa, autora również osobliwego. Jest to Zakazana psychologia autorstwa Tomasza Witkowskiego. Książka jak zapowiada autor na swojej stronie ma być początkiem projektu publikowania materiałów o różnych formach oszustwa dokonywanego pod płaszczem psychologii.  Strona na której można odnaleźć szczegóły projektu to http://www.tomaszwitkowski.pl/page14.php
     Nie chcę jednak pisać jednak o samym projekcie a raczej chcę przedstawić wartościową książkę, miejscami tendencyjną ale o tym zaraz. Książka jest tak zbudowana aby była przewrotna i prowokująca. Prowokuje ona głównie do myślenia ale czasem wywołuje sprzeczne emocje i przerażenie. Czyta się ją bardzo dobrze, przerażająco dobrze. Odniosę się do kilku fragmentów gdyż nie sposób odnieść się do całości. Na samym początku drugiego rozdziału Tomasz witkowski rozprawia się z psychoanalizą. Rozprawa jest bardzo personalna bo skupia się na osobie S. Freuda. Autor dość sprawnie prezentuje listy ojca psychoanalizy do jego przyjaciela opisujące np. słowa opisujące pacjentów jako hołotę i źródło pieniędzy. Słowa są dość zadziwiające szczególnie że wypowiedziane z ust postaci z pomników. Tomasz Witkowski zapewne niezbyt jest z tego zadowolony ale nawet jeden pomnik opisywanej przez niego postaci znajduje się na schodach jego byłej Alma mater  - Instytutu Psychologii Uniwersytetu Wrocławskiego w formie skrzata imieniem Freudek [frojdek]. Nie mam zamiaru najmniejszego bronić psychoanalizy i jej autora. Mam natomiast też świadomość tego, że był on postacią ludzką i zapewne jako taka ulegał zdenerwowaniu na pacjenta, złości, miał prawo też do innych uczuć. Nie zmienia to oczywiście faktu że był także dość brutalnym eksperymentatorem i zachowywał się jakbyśmy to dziś określili nieetycznie w stosunku do pacjentów. Obraz wykreowany natomiast każe nam sobie wyobrażać Freuda jako pomnik bez skazy. Skaza natomiast jest, nawet rysa a nawet bruzda. Ciekawe są fakty sugerujące że Freud zmyślał swoje przypadki, ubarwiał ich proces terapeutyczny i przedstawiał go nieprawdziwie, przechwalał się sukcesami terapeutycznymi tam gdzie ich nie było czy fałszował liczbę przypadków wyleczonych daną metodą.
     Rozdział przeczytałem jednym tchem, choć mam świadomość że wybrane fragmenty listów Freuda są ..wybrane. W dalszej części możemy również przeczytać o zderzeniu metody NLP z empirią. W zderzeniu tym NLP wygląd jak maluch(fiat 126p) przejechany przez Leoparda (Czołg). Podoba mi się także rozdział o szkoleniach i dość mało kontrolowanym przez niewidzialną rękę rynku jarmarku tematów, technik szkoleniowych i pożal się boże trenerów. To co jest najciekawsze w tej książce to fakt że przedstawia ona prawdę o psychologii tak samo trudną jak dość wybiórczo przedstawioną.
     Myślę że autor porusza bardzo ważną sprawę nieetyczności psychologów. Nie jest to natomiast do końca książka naukowa, gdyż przedstawia historię sporu T. Witkowskiego z redakcją czasopisma charaktery. Książka jest na pewno warta przeczytania i to jednym tchem, choć sama historia perypetii z redakcją jest już raczej protestem i krytyką autora. Interesująco zapowiada się tom drugi, na stronie autora można odnaleźć  fragmenty.

Na podstawie:
Witkowski, T. (2009). Psychologia zakazana. Taszów: Biblioteka Moderatora.